Dag 12: Van Ribadeo naar Lourenza, 28 km

Vanmorgen liep in de stad uit en zag ze meteen weer staan: de routepaaltjes van de Camino. In Galicië maken ze er wel werk van, hier staat ook nauwkeurig de afstand tot Santiago de Compostela op. Bij de eerste die ik tegenkom staat dat het nog 189 km is.
Terwijl ik omhoog de stad uitliep keek ik steeds achterom, want het uitzicht met de opkomende zon was prachtig. En met een laatste blik op de zee in de verte achter de stad Ribadeo liep ik steeds verder omhoog het binnenland in. Nu gaat het steeds verder het land in richting Santiago de Compostela.
Het uitzicht op de bergen was ook fantastisch, het klimmen ging geleidelijk aan dus viel wel mee. Het was prachtig weer, dus genieten.

Rond half 1 moest ik even flink omhoog naar een klein dorpje Villamartin Grande. Ik dacht als hier niets is, ga ik even zitten en wat eten. Maar in het dorpje was een albergue met een bar waar ik een lekker stokbroodje met kaas en tomaat heb gegeten met een grote bak koffie. Daar zaten meerdere pelgrims, waaronder ook Miguel, waar ik samen met een Zwitser in Soto de Luina wat heb gedronken.
Zo’n 5 kilometer voor het eindpunt Lourenza kwam ik ook nog een Nederlandse jongen uit Deventer tegen. Hij zit in dezelfde albergue als ik.

Om 3 uur kwam ik in Lourenza aan. In de verte kon ik al muziek horen, het was feest in het dorp. Na het inchecken in de albergue ben ik het dorp ingelopen om een nieuwe credential te halen. Dat is het boekje waar je stempels inkomen van de tocht. In Santiago de Compostela moet je kunnen laten zien dat je overal geweest bent, dan pas krijg je een oorkonde.
De laatste 100 kilometer moet je zelfs minimaal 2 stempels per dag hebben.
Volgens de vrouw van de albergue moest ik voor de credential bij de kerk zijn, maar die was dicht. Wel staat daar weer een verwijzing naar de tourist office, die was wel open, maar er was niemand aan de balie. Het centrum van het dorp stond helemaal vol met kraampjes en er waren veel mensen. Ik vroeg aan een vrouw bij een kraam vlakbij de tourist office waar ik het boekje kon krijgen, maar dat wist ze ook niet. Ik liep weer verder en toen kwam er ineens een vrouw op mij af die redelijk Nederlands sprak en wist van die andere vrouw waar ik naar op zoek was. Zij sprak Nederlands omdat ze met een Nederlander is getrouwd.
Zij sprak weer een andere vrouw en die belde diegene van de tourist office en die kwam er aan. Die was er meteen en nam mij mee naar de kerk waarvan ze de sleutel had en gaf mij een nieuwe credential. Echt ongelofelijk hoe behulpzaam de mensen hier zijn.

Nu maar even uitrusten en douchen en dan morgen weer verder. Weer verder omhoog, maar slechts 22 kilometer.

Tot morgen.