Dag 6: Van Burgos naar Hontanas

Vanochtend om kwart over 7 gestart. Ik zat al aan de buitenkant van Burgos, dus ik zat al snel in het buitengebied. De jas kon al snel uit en na het ontbijt in Tardajos maakte ik ook een korte broek van mijn lange broek. Goed insmeren tegen de zon.

Ik had in Tardajos een broodje gekocht voor onderweg. En dat bleek wel nodig te zijn, want na Hornillos del Camino kwam een lang stuk over een zandpad langs akkers. Heuvels op en neer. Ik zag hier wel een mooie spreuk: "When you feel like quitting, you probably make progress". Dat zegt wel wat over mijn eerste avontuur in 2017 op de Camino. Zo'n tocht doet wel iets met je, je moet alleen je draai er in vinden. Je hebt de tijd om over zaken na te denken, maar ook je hoofd leeg te maken. Ik vind dit leuk voor zo'n 2 weken, maar ga dan ook weer graag terug naar huis. Weer in mijn vertrouwde omgeving, genieten van iedereen en alles wat ik daar heb.

Maar nog even over die lange 12 km vol in de zon, nergens schaduw. Het was ongeveer 24 graden en halverwege zou een albergue zijn, San Bol, maar die bleek zo'n 400 meter van de weg af te zijn en zag er oud en verlaten uit. We zaten met ongeveer 10 man op een kruispunt en niemand durfde het aan om daarheen te lopen en te kijken of daar iets te eten of te drinken was te krijgen. Gelukkig had ik nog drinken en mijn broodje van vanmorgen. Ik had weer energie voor de laatst 5 km. 

Eén kilometer verder stond een camper, een oase. Hier stond een vrouw fruit en vruchtensappen te verkopen, je mocht betalen wat je kwijt wilde. Ze hoorde al snel dat ik Nederlander was, want dat was zij ook. Zij leeft samen met haar man in die camper en staan elke dag hier op de Camino. In de wintermaanden verblijven ze met hun camper in het zuiden van Portugal.

Na weer 4 km kwam ik in Hontanas aan en boekte meteen een bed in El Puntido. Ik had geluk, er waren niet veel bedden meer vrij. Ik kwam meteen Andy uit Zuid-Afrika weer tegen. Maar op mijn kamer kwam ik een oude bekende tegen, Gregor, de Duitser die ik in 2017 een aantal keer tegenkwam. Hij liep nu voor de 7e keer, nu voor de 2e keer met zijn vrouw erbij. Wat een toeval dat we elkaar weer treffen en ik kon me nog veel herinneren van de gesprekken van toen. Ook heb ik nog een foto van St. Jean-Pied-de-Port van toen waar wij met nog een aantal andere Duitsers samen hebben gegeten.

Voor de albergue loopt een Zuid-Koreaan heen en weer op de weg om lopers op te vangen. Deze touroperator heeft hier voor 23 Koreanen onderdak geregeld. Het wordt wel allemaal steeds commerciëler. Ik kwam om kwart voor 2 aan en had nog net plaats, moet niet gekker worden. Maar dat heb je met privé albergues. In een gemeentelijke (Municipal) is altijd plek, zoniet dan regelen ze wel iets voor jou.

Om 7 uur vanavond weer een gezamenlijke maaltijd en dan hou ik het weer voor gezien vandaag. Nu nog even aan het genieten van de zon op het terras.