Dag 6: Van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro

Wat een aardige mensen hier in albergue Leo. Ze zorgen dat je sokken en schoenen niet verbranden bij de haard of pelletkachel. Vanmorgen was alles weer droog, mijn was lag netjes opgevouwen weer droog klaar. Voor de was hoefde ik maar 3 euro af te rekenen omdat het niet zoveel was, zeiden ze.

Om half 8 begonnen aan de volgende stap in de route. Na de brug loop je al snel Villafranca uit en is het aardedonker. Nu maar wel de hoofdlamp gebruikt omdat je ook langs een weg loopt en het een stuk veiliger is. Na een tijdje loop je langs een drukkere weg, de N6, maar wordt je afgeschermd door een betonnen muurtje. Daarboven loopt de A6, af en toe loop je er onder door langs enorme betonnen palen. Ook de rivier Río Valcarce loopt langs de weg. 

Soms verlaat je even de weg om door dorpjes zoals Pereje en Trabalos te lopen. Over het algemeen is het droog, af en toe valt er een licht buitje.

Het wordt al snel weer een stuk lichter en het uitzicht in het dal is erg mooi. 

Maar na Las Herrerías begint de ellende. Het pad splitst zich, fietsers moeten over de weg, voetgangers gaan naar beneden. Twee eigenwijze Italianen op de fiets gaan toch over het voetgangerspad. Na een tijdje door de modder is het klimmen geblazen over modder en stenen. En dat 8 km lang! Ik dacht dat er geen einde aan kwam, de Italianen hadden spijt. Twee en half uur later kwam ik aan in Galicië en even later in O Cebreiro. Ik had nog niets geboekt en dus kwam ik terecht in een grote albergue in een slaapzaal met ongeveer 50 bedden. Erg druk, vochtig en rommelig, maar dat hoort ook bij de Camino. Net bij de kerk een nieuwe Credential gehaald, de mijne is bijna vol. Dat is het pelgrimspaspoort waar je de stempels in laat zetten van plekken waar je bent geweest. In Santiago heb je dat nodig als bewijs dat je de route hebt volbracht.

Straks nog wat eten en dan weer op tijd naar bed, morgen een nieuwe dag.